Χρήστος Ν. Θεοφίλης  - Ο πρωτογέννητος υιός προορίζεται Άρχοντας, ο δευτερογέννητος Ιεράρχης. Σας μιλώ για τον «νεποτισμό» (nepotism)• την προτίμηση στα αξιώματα των συγγενών φίλων μαθητών των ασκούντων εξουσία. Απόρροια του νεποτισμού, ο ευνουχισμός των αποδεχόμενων αυτήν την εύνοια. Μπορεί να γίνουν δεκανείς, ανθυπολοχαγοί και αν είναι τυχεροί στρατηγοί μα ποτέ στρατηλάτες και ας φαντάζουν έτσι εντός του συστήματος των τειχών - τεχνών. Εξόριστα του κάματου παιδιά είναι, που θέλγονται την ιδανική πολιτεία του Πλάτωνος . Όλα στην απύθμενη βουλιμία του "ιερατείου", που αγνοεί τη ρήση του Πιττακού του Μυτιληναίου: «Αρχή άνδρα δείκνυσι».    ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΙΑΤΕΡΛΗ  - Από το σύνδρομο του σκορπιού διακατέχεται ο έλληνας. Κάνει κακό στον εαυτό του. Συμπεριφέρεται έτσι που τελικά αυτοτραυματίζεται. Όταν αναλαμβάνει ως μονάδα και ορίζει το μικρό του πεδίο, μεθά από το μέλι της μικρής του εξουσίας, κόβει και ράβει ανεγκέφαλα, ενεργεί ως σατραπίσκος. Αδυνατεί να κατανοήσει ότι πριονίζει το κοινό όφελος, την πρόοδο αυτού του τόπου, του λαού του κι αυτού του ίδιου εν κατακλείδι. Χρήστος Ν. Θεοφίλης  - Η ιστορία της Νεοελληνικής τέχνης πιπιλάει την ανθρωπιά μας, αποφεύγοντας τεχνηέντως τον μέγιστο Πάνο Σαραφιανό (1919 - 1968) που ποτέ για την Α.Σ.Κ.Τ. δεν είχε τα τυπικά προσόντα αν και αποφοίτησε της σχολής, αλλά τα είχε ο διπλωμάτης και αυτοδίδακτος στην ζωγραφική Γιώργος Μαυροειδής (1912-2003) που δίδαξε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ από το 1959 ως το 1982, διατελώντας διευθυντής (1975 - 1977) και πρύτανης (1977 - 1978).  Ποιες συντροφιές μανιπουλάρουν τον πανεπιστημιακό χώρο;  Ποιοι ‘‘διασφαλίζουν’’ την μοναξιά των Ανωτάτων Σχολών Καλών Τεχνών;     Ανατροπές υποσχέθηκε η νεοεκλεγείσα πρυτανεία της σχολής πριν ένα χρόνο ....την παρακολουθούμε να σπαράζεται σε ό,τι τους απερχόμενους κατήγγειλε...            ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΙΑΤΕΡΛΗ - Οι σχολές τέχνης βρίθουν απ’ αυτού του είδους τους σατραπίσκους που αδιάντροπα αποφασίζουν να ανακόψουν καθετί  που δεν ανταποκρίνεται στα μέτρα τους, ν’ ανακόψουν πορείες ατόμων που δε θα γίνουν ποτέ του χεριού τους, να απορρίψουν προτάσεις που θα έφερναν νέες ανάσες στο χώρο της τέχνης  και της εκπαίδευσης.  Τόσες  χαμένες ευκαιρίες, τόσα κοινοτικά κονδύλια  αλόγιστα σπαταλημένα... Σ’ όλο το τοπίο της τέχνης αναπαράγεται αυτή  η συμπεριφορά.  Όλο το σύστημα που διέπει τις δραστηριότητες της τέχνης είναι ένα σύστημα που θέλει να περιφράξει το στρατόπεδο των δημιουργών και να περιφρουρήσει την αναπαραγωγή όμοιων εκπαιδεύσιμων μελών τέτοιων που να το εξυπηρετήσουν ως κατεστημένο. Το σύστημα αυτό, στα υποσύνολά του περικλείει εικαστικούς, υπουργείο πολιτισμού,  θεωρητικούς της τέχνης, μουσεία, πινακοθήκες, πολιτιστικά ιδρύματα, σχολές καλών τεχνών, συλλέκτες, εφημερίδες και περιοδικά της τέχνης. Σε μια ιδανική κοινωνία όλοι αυτοί οι παράγοντες και φορείς θα έπρεπε να επιδιώκουν την απρόσκοπτη επικοινωνία μεταξύ τους, τη δημιουργική  και λειτουργική συνεργασία με στόχο να στηρίξουν και να προωθήσουν το έργο τέχνης και την καλλιτεχνική δραστηριότητα μέσα στο κοινωνικό σύνολο ξεκινώντας από την εκπαίδευση -από τα πρώτα χρόνια της ζωής των πολιτών-  και καταλήγοντας στην μεθοδευμένη προβολή του καλλιτεχνικού έργου  στο κοινό, μέσα αλλά και έξω από την Ελλάδα, στο παγκόσμιο κοινό. Σχεδόν αδιάψευστα κάθε φορέας, από τους αυτούς που ονοματίσαμε πιο πάνω, ζει τη δική του μικροπραγματικότητα με τις παρεΐστικες δραστηριότητες και τα συμφέροντά του, τις ίντριγκες και τις υποδόριες συνεννοήσεις του, με τις ανούσιες αντιπαραθέσεις των μελών του, με την ανακύκλωση των προβλημάτων του και το κυνηγητό της καρέκλας. Κοινώς κυριαρχεί η φαγωμάρα και ο κακός ανταγωνισμός. Αποτέλεσμα ; ο φορέας συμπεριφέρεται με τρόπους σχιζοφρενικούς, αντικρουόμενους. Δεν λειτουργεί, δεν επικοινωνεί σωστά , αδυνατεί να συνεργαστεί δημιουργικά με τους άλλους. Όλα διέπονται από ευκαιριακές δράσεις, παροξυσμούς  εκδηλώσεων με αλόγιστο ξόδεμα χρημάτων και κάποιες φορές που τυχαία ή με την ηρωική παρέμβαση μεμονωμένων ατόμων, τα πράγματα έχουν μια καλή έκβαση δεν μπορεί να υπάρξει μια συνέχεια. Γιατί μόνο η συνέχεια και η συνέπεια σε κάθε θετική κίνηση μπορεί να εγγυηθεί αίσια αποτελέσματα. Χρήστος Ν. Θεοφίλης  - Καμία φιλία και κανένας κληρονομικός ηγεμών ως ο "καταλληλότερος", που θέλει εαυτόν να απεικονίζεται με φωτοστέφανο, δεν θα μας γλωσσοτομήσει.          ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΙΑΤΕΡΛΗ  - Εμείς ωστόσο συνεχίζουμε σε κάθε πεδίο και με συνέπεια να καταβροχθίζουμε τα σωθικά μας. Μήπως έφτασε η στιγμή να αναρωτηθούμε, όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην τέχνη, αν θα πρέπει να  αλλάξουμε τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς ; Να αφήσουμε ήσυχους όσους δείχνουν πρόθεση να δουλέψουν θετικά; Να μην κόβουμε το δρόμο στο συνάδελφο που μιλάει μιαν άλλη γλώσσα, γλώσσα που δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε; Να μην σκεπτόμαστε μόνο πόσο θα ξεβολευφτούμε αν τα πράγματα αλλάξουν πορεία ή αν χρειαστεί να δουλέψουμε περισσότερο; Να μη στηρίζουμε μόνο εκείνους που ξέρουμε ότι θα μας ανταποδώσουν τη στήριξη;  Να τραβηχτούμε στην άκρη για να αφήσουμε τόπο στο νέο άνθρωπο και να σεβαστούμε τις προτάσεις του; Ν’ ανοίξουμε τις πόρτες του μυαλού μας, του γραφείου μας, του εργαστηρίου μας και να κοιτάξουμε λίγο έξω; Ν’ αφήσουμε να μπει νέος άνεμος και να αφουγκραστούμε νέες φωνές; Να δουλέψουμε μαζί τους για να δούμε μήπως προκύψει κάτι καλύτερο μέσα μας και γύρω μας;  Είναι αφελής αυτός ο τρόπος σκέψης;   Υπάρχουν μικρές φωνές μέσα στη μεγάλη οχλοβοή. Είναι σχεδόν ψίθυροι αλλά υπάρχουν. Υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν κουράζονται να προτείνουν, να βλέπουν μακριά,  να συνεργάζονται με τους άλλους  πασχίζοντας για την ποιότητα σε κάθε κίνηση στη ζωή και στην τέχνη. Υπάρχουν δάσκαλοι που δε βολεύτηκαν στα άνετα γραφεία τους αλλά τρέχουν μαζί με τους φοιτητές να ψάξουν για καλύτερες συνθήκες φοίτησης, εργασίας, και μιας πιο αξιοπρεπούς αντιμετώπισης του ρόλου του καλλιτέχνη που καθημερινά απαξιώνεται.  Υπάρχουν ιδρύματα τέχνης που μεθοδικά και με συνέπεια στοχεύουν στο κρατηθεί η ταυτότητα και η πολιτιστική δραστηριότητα της ελληνικής τέχνης στα επίπεδα που  της πρέπουν.  Υπάρχουν άνθρωποι ευαίσθητοι και στο χώρο του εμπορίου της τέχνης που θέλουν να σκύψουν για να βρουν κάτω από κραυγαλέες προτάσεις εντυπωσιασμού έντιμες πιο σεμνές δουλειές καλλιτεχνών και να τις στηρίξουν προτείνοντάς τες.  Υπάρχουν στα ΜΜΕ άτομα που κάτω από συνθήκες ιδιαίτερα δυσχερείς συνεχίζουν να επενδύουν  χωρίς διατυμπανισμούς , αργά και σταθερά σε ένα κοινό τέχνης προσεκτικό και σοβαρό, να δίνουν το λόγο σε καθαρές φωνές, να προσπαθούν... Υπάρχουν λίγοι θεωρητικοί της τέχνης, άτομα που θέλουν να ζουν τη δημιουργική πράξη κοντά στον καλλιτέχνη, μαζί του, που θέλουν να νοιώθουν την αγωνία του, να μοιράζονται την ανησυχία του για την κοινωνική διάβρωση, για τη συνέχεια ενός ουσιαστικού λόγου ύπαρξης της τέχνης  όπου το εμπόριο ή η τιμολόγηση δεν καθορίζουν τίποτα, όπου υπάρχει μόνο η δημιουργική πράξη. Η πρώτη ύλη υπάρχει. Γύρω μας -αν και λίγοι -υπάρχουν κι οι άνθρωποι που δουλεύουν μ’ αυτή. Ας δώσουμε μια καλή κλωτσιά σ’ ότι μας εμποδίζει να φτάσουμε στο ζητούμενο της τέχνης που είναι η έντιμη, ειλικρινής έκφραση, εκείνη που οδηγεί το θεατή στη σκέψη και τη διαρκή αναζήτηση.